Lost in translation

Op 29 april vlogen we van Kota Kinabalu op Borneo naar Hong Kong. Vanwege de recente wijziging van de plannen, zou dit onze enige kennismaking met China worden. Gezien het koloniale verleden beloofde alles hier iets makkelijker te gaan dan in China zelf. Hong Kong was immers tot 1997 eigendom van Groot-Brittannië en werd pas in datzelfde jaar teruggeven aan het zogenaamde moederland. Sindsdien wordt het gezien als de ‘Speciale Autonome Regio’ Hong Kong. Engels zou hier dus geen probleem mogen zijn en een complete cultuurshock moesten we evenmin verwachten. Op de luchthaven werden onze vermoedens ook bevestigd. Alles stond, naast het Kantonees, ook perfect in het Engels aangegeven. Nadat we eerst wat Hong Kong dollars hadden gepind, namen we een bus naar het centrum van Kowloon, één van de grootste stadsdelen van de stadsstaat. De gigantische hoeveelheid wolkenkrabbers en de geweldige infrastructuur vielen ons al meteen op.

Na een goed half uur kwamen we aan in Mong Kok, het hart van Kowloon. Hier hadden we voor de eerste nacht een hotelkamer geboekt. Hong Kong is immers niet de plaats waar je onvoorbereid wilt aankomen. De meeste kamers zitten goed verstopt in appartementsgebouwen met meer dan twintig verdiepingen. Bovendien arriveerden wij vlak voor 1 mei, één van de drukste vakantieperiodes in China en Hong Kong. Na een moeizame zoektocht vonden we eindelijk de receptie van het hotel op de vijftiende verdieping van één van de vele wolkenkrabbers. Van onze overtuiging dat de meeste mensen in Hong Kong op zijn minst een beetje Engels begrijpen, bleef na een paar seconden aan de balie al geen spaander meer heel. Slechts met heel veel moeite slaagden we er na een paar minuten in om de vrouw achter de receptie duidelijk te maken dat wij een kamer hadden gereserveerd. Toen we daarna aankwamen op onze kamer, nota bene op de zeventiende verdieping van hetzelfde gebouw, moesten we toch eens hardop lachen. Het kamertje was ongeveer zeven vierkante meter klein, er stonden twee aparte bedjes, en er was een aangrenzend badkamertje van pakweg twee vierkante meter. Mensen in Hong Kong wonen niet echt groot… Het belangrijkste voor ons was echter dat alles heel proper was en dat we even konden uitrusten na onze vroege vlucht.

Vanaf de late namiddag verkenden we Mong Kok, niet zomaar een stadsdeel. Met zijn, en dit is geen schrijffout, 130.000 inwoners per vierkante kilometer, staat het immers bekend als het drukst bevolkte gebied ter wereld. Dat was er ook aan te zien. We kwamen terecht in een drukte van jewelste, en de schelle klanken van het Kantonees vlogen ons van alle kanten om de oren. Van Engels was, op de namen van een aantal grote winkelketens na ook amper sprake. Ook het bestellen van onze eerste maaltijd op Chinese bodem verliep niet zonder slag of stoot. Toch meer China dan we hadden verwacht dus… Nadat we behoorlijk wat hadden rondgewandeld, gingen we op tijd naar ons kleine kamertje. De volgende dag stond Disneyland Hong Kong immers op het programma.

Mickey Mouse en zijn vliendjes

We stonden op tijd op om eerst even onze kamer te verlengen voor de duur van ons verblijf in Hong Kong. Ze was weliswaar klein, maar eigenlijk heel aangenaam, en, voor de normen van de stad, bijzonder goedkoop. Wat we op een minuutje dachten te regelen, werd uiteindelijk een hels karwei. De dame achter de receptie begreep werkelijk geen woord Engels, en aangezien er op ons Kantonees ook wel wat stof ligt, moesten google translate, de betere spraaktechnologie en een tolk aan de telefoon redding brengen. Na een goed half uur bleek dat onze kamer niet meer vrij was. We konden nog één nacht blijven in een duurdere kamer, die uiteindelijk toch dezelfde bleek te zijn, en dan was het opkrassen geblazen. We besloten toch maar meteen naar Disneyland te vertrekken en ons ’s avonds verder om een slaapplaats voor de volgende dag te bekommeren.

Disneyland was vooral voor Griet – toen ik vier was wilde ik met Mickey Mouse trouwen – Dockx  een hoogdag, en het was ook een geweldige, zij het dure, dag. Fantastisch weer, een mooi park en eindelijk nog eens écht de toerist uithangen. Pas toen het park om 21u30 sloot, namen we de metro terug naar Mong Kok. Op onze kamer boekten we snel een betaalbare kamer voor onze laatste drie nachten in Hong Kong.

Een skyline om u tegen te zeggen

Toen we de volgende ochtend na een moeizame zoektocht eindelijk onze nieuwe kamer hadden gevonden, bleek daar gelukkig één vrouw te zijn die een basisconversatie in het Engels kon voeren. Onze nieuwe kamer haalde misschien zelfs tien vierkante meter en bevond zich op de achtste verdieping van een appartementsgebouw. Hoewel wij ongeveer vijf kilometer hadden gestapt met onze rugzakken, bleken we trouwens op zowat vijfhonderd meter van ons oude hotel te zijn. Het was 1 mei en de straten van Mong Kok waren zowaar nog wat drukker dan de voorbije twee dagen. Uitkijken waar we liepen dus. Wij deden dat, de Hong Kong Chinezen spijtig genoeg iets minder, wat resulteerde in een kapotte flip flop en een blootvoetse Lars. Niet echt handig op de drukste straten ter wereld… De zoektocht naar een nieuw paar was moeilijk, heel moeilijk. Merken zijn in Hong Kong minstens even duur als in België en de Chinese straatmode bleek niet volledig aan onze smaak te beantwoorden. Uiteindelijk is het een ‘echt’ modieus paar van Aberconnbie en Fiche uit New York geworden…

Na dit onvoorziene oponthoud was het dringend tijd om ons naar Central te begeven, de bekendste buurt van Hong Kong. Hier bevinden de duurste winkels en hotels van de stad zich, en worden dagelijks miljoenendeals beklonken. Ook zijn er nog heel wat sporen van het koloniale verleden te vinden. Of je er nu fan van bent of niet, imposant is het zeker! Na een stevige wandeling wilden we ‘the peak tram’ nemen, één van de populairste toeristenattracties. En óf het populair is… Toen we de rij zagen hebben we eens goed gelachen en ons meteen weer omgedraaid. Honderden mensen stonden al uren aan te schuiven. Het uitzicht vanop Victoria Peak zouden we dus niet zien. Om dit goed te maken namen we dan maar de star ferry van Central naar Tsim Sha Tsui, een ander deel van Kowloon. De zon was intussen onder gegaan, en de uitzichten vanaf de pier in Tsim Sha Tsui waren werkelijk fenomenaal!

Na onze kennismaking met de beroemde skyline van Hong Kong, gingen we pekingeend eten in een food court en wandelden we de lange weg terug naar Mong Kok. Daarna was het tijd om vooral even onze benen te laten rusten.

Een glimp van een rijk verleden

De volgende dag namen we de metro naar de New Territories, veruit het grootste en minst druk bevolkte gebied van Hong Kong, en, ironisch genoeg gezien de naam, misschien wel het gedeelte met de langste geschiedenis. We wandelden op de Ping Shan Heritage Trail, een tocht langs de restanten van de oudste Chinese nederzettingen in Hong Kong. We zagen een aantal heel mooi geconserveerde gebouwen waaronder verschillende tempels, een pagode, en plaatsen waar nog altijd rituele bijeenkomsten plaatsvinden. We voelden ons nu echt wel in China.

Onze laatste dag in Hong Kong werd een hele drukke. ’s Ochtends gingen we naar de vogeltuin in het hartje van Mong Kok, waar dagelijks honderden vogels en bijpassende kooitjes verhandeld worden. Oude Chinese mannetjes voederen de vogels krekels met eetstokjes.

Hierna gingen we een laatste keer naar Central voor een kort bezoek aan het langste roltrappencomplex ter wereld. Achthonderd meter roltrap verbinden een aantal steile hellingen in het hartje van Central Hong Kong.

Met de boot gingen we vervolgens terug naar Kowloon waar we afsloten met het Hong Kong Museum of History. Een geweldig museum waar de geschiedenis van Hong Kong, van de prehistorie tot vandaag, schitterend in beeld wordt gebracht. Groot genoeg ook om er twee dagen rond te lopen, maar wij moesten het in een paar uurtjes doen.

We sloten onze vijfdaagse in Hong Kong af met een bezoek aan een nachtmarkt en gingen dan naar bed om de volgende dag min of meer uitgerust te zijn voor onze vlucht naar Myanmar. Hong Kong was in ieder geval een hele belevenis. Druk, drukker, drukst, maar bijna onmogelijk om je hier te vervelen.

To Myanmar or not to Myanmar?

De ochtend van 4 mei moesten we weer vroeg op om de bus naar de luchthaven te halen. Van Hong Kong hadden we een vlucht naar Bangkok, om van daaruit rechtstreeks door te vliegen naar Yangon, de grootste stad van Myanmar. Volgens verschillende bronnen is het perfect mogelijk om Myanmar binnen te geraken met een ‘visa on arrival’, volgens andere bronnen is dit dan weer lang niet altijd het geval. Met licht knikkende knieën begonnen we dus aan onze tocht. Toen we probeerden in te checken op de luchthaven van Hong Kong, was het echter al meteen alarmfase rood. Zowel wij als een Braziliaans koppel met dezelfde plannen, kregen te horen dat we zonder geldig visum niet toegelaten zouden worden op de vlucht naar Yangon. Een telefoontje naar de ambassade van Myanmar kon daar helaas geen verandering in brengen. Een ongelofelijk frustrerend moment, zeker toen we te horen kregen dat we zelfs niet naar Bangkok mochten vliegen. We voldeden immers niet aan de vereisten voor onze eindbestemming. Deze behoorlijk dure vlucht waren we dus onherroepelijk kwijt. Er restten ons twee mogelijkheden. Of we gingen terug naar het dure Hong Kong om daar ons visum te regelen, of we boekten meteen een nieuwe en uiteraard duurdere vlucht naar Bangkok om daar zo snel mogelijk alle papieren in orde te krijgen. Het eerste was voor ons eigenlijk nooit echt een optie, en dus kochten we met pijn in het hart nogmaals twee tickets naar Bangkok, op hetzelfde vliegtuig… Een dure grap die ons even allesbehalve vrolijk maakte.

Een drietal uur later stonden we al in Bangkok. Met wat moeite probeerden we de draad weer op te pakken en ons neer te leggen bij de situatie. Leuk was anders, maar het einde van de wereld was het nu ook weer niet. We wisten dat we een risico hadden genomen, maar dit hadden we natuurlijk nooit verwacht. Gelukkig kennen we onze weg behoorlijk goed in Bangkok en vonden we snel een goede en goedkope kamer. Nadat we geïnstalleerd waren, zetten we ons op een terras en verdronken we onze frustraties in een resem ‘buckets’. Daar is het nu eenmaal Bangkok voor.

De volgende dag, een Thaise feestdag waarop geen enkele ambassade open was, had voor ons dan ook heel weinig om het lijf.

Gisteren was dan weer een heel belangrijke dag voor het verdere verloop van onze reis. Kregen we snel een visum voor Myanmar te pakken, of moesten we onze plannen noodgedwongen wijzigen en verloren we ook nog onze terugvlucht van Mandalay naar Bangkok op 19 mei? Om acht uur ’s ochtends namen we de boot om naar de ambassade van Myanmar in het zakencentrum van Bangkok te varen. Toen we na nog een stevige wandeling om iets na negen aankwamen bij de ambassade was het daar al heel druk. We konden niet veel meer doen dan de nodige formulieren invullen, een nummertje trekken en onze beurt afwachten. Na zowat twee uur was het aan ons en kregen we gelukkig te horen dat we ons visum nog in de namiddag konden komen ophalen, en dit nog behoorlijk goedkoop ook. Oef! Van andere reizigers kregen we trouwens te horen dat een ‘visum on arrival’ wel degelijk mogelijk moet zijn en dat we waarschijnlijk gewoon pech hadden gehad dat onze vlucht vanuit het nogal strikte Hong Kong vertrok. Tja, we zullen nooit weten hoe het had kunnen lopen. We boekten zo snel mogelijk twee enkele vluchten naar Yangon voor de volgende dag en gingen in de namiddag in een verschroeiend heet Bangkok onze visums ophalen. Ondanks alles een heerlijk gevoel om ze eindelijk in handen te hebben!

Vandaag, donderdag 7 mei, vliegen we dus in de namiddag naar Myanmar, waar we door de vertraging slechts twaalf dagen zullen kunnen rondreizen. Hoe het ons daar vergaat, lezen jullie binnenkort.

Kapunkaaaaaa(p),

Lars en Griet