Viva Vietnam!

Xin chao,

Zoals jullie in onze vorige bijdrage konden lezen, staken we op zaterdag 13 juni de grens van Laos naar Vietnam over. Tegen de middag waren we in Dien Bien Phu. Hier namen we om zes uur ’s avonds een nachtbus naar Sapa, een bergdorp in het uiterste noorden van Vietnam, vlak bij de Chinese grens. We kregen twee zetels achteraan de bus en lagen naast een paar Hmong-vrouwtjes met hun kroost. Niet echt ideaal als je weet dat hygiëne niet hun topprioriteit was, en dat de verzorgingsspullen voor de baby’s niet bovenaan in hun tas zaten. Na een geurrijke maar slaaparme nacht stonden we om vijf uur ’s ochtends plots stil. Aangezien dergelijke stops geen uitzondering zijn, dachten we aanvankelijk dat we snel wel weer zouden vertrekken. Het oponthoud bleef echter maar duren, en nadat er eerst van alles in het Vietnamees werd geroepen, kregen we uiteindelijk te horen dat de bus niet verder kon. We moesten snel onze spullen pakken en overstappen op een andere bus. Voor dag en dauw, in de koude bergregen. Na een paar minuten lopen zagen we de oorzaak van de problemen. Een vrachtwagen was gekanteld en blokkeerde de smalle bergpas. We stapten op een ander busje, waar we uiteraard extra voor moesten betalen, en kwamen een klein uurtje later dan toch aan in Sapa.

Tussen de rijstterrassen in Sapa

Omdat we heel moe waren, namen we onze intrek in het eerste hotelletje dat we zagen. Gelukkig was het goedkoop en behoorlijk deftig. We kochten ontbijt in de supermarkt (baguettes en ‘la vache qui rit’), en gingen een tijdje rusten. In de namiddag verkenden we het stadje. We vonden Sapa een heel gezellig, maar bijzonder toeristisch stadje. De vrouwen van de verschillende etnische minderheden zorgen voor veel kleur in het straatbeeld, maar zijn ook erg opdringerig in het aanprijzen van hun koopwaar. Na een overheerlijk Vietnamees avondmaal gingen we naar onze kamer en kropen zowaar onder onze dekens. In Sapa was het maar rond de twintig graden, en dat waren wij niet meer gewend.

De volgende dag stonden we vroeg op voor onze geplande wandeling tussen de befaamde rijstterrassen. Toen onze gids ons kwam ophalen, was het al een paar uur behoorlijk hard aan het regenen, en het zag er niet naar uit dat het meteen zou stoppen. Gelukkig minderde het wel en was het toch te doen om onder normale omstandigheden aan onze tocht te beginnen. Aanvankelijk wandelden we alleen met onze gids Pink, ‘like the colour’, een Hmong-vrouw, maar gaandeweg pikten er steeds meer andere Hmong-vrouwen aan die allemaal met ons en de andere toeristen wilden praten. Het begin van de wandeling was heel gemakkelijk, maar na een paar kilometer werd de weg erg modderig en echt moeilijk begaanbaar. Verschillende andere wandelaars gingen meermaals onderuit en aanvaardden gretig de helpende handen van de Hmong-vrouwen. Gelukkig stopte het uiteindelijk toch met regenen en konden we volop genieten van de prachtige uitzichten over de groene rijstterrassen en de kleine dorpjes. Na de lunch in één van de dorpjes werden we belaagd door talloze Hmong-vrouwen die allemaal wilden dat we iets van hen kochten. Ze hadden ons toch geholpen tijdens de wandeling? Nadat we bleven weigeren, dropen ze uiteindelijk vloekend af. Langs weer andere dorpjes en nadat we bijna van de weg gemaaid waren door een dolle waterbuffel, kwamen we in de namiddag terug aan in Sapa. Ondanks de vele toeristen en de niet aflatende Hmong-vrouwen, hadden we heel hard genoten van deze schitterende wandeling.

Hanoi en the old quarter

’s Ochtends namen we de bus naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. De meningen van andere reizigers over deze grootstad durven nogal eens te verschillen, dus wij waren heel benieuwd wat we er zelf van zouden vinden. Iets na de middag kwamen we al aan, en we vonden snel een iets duurder maar mooi hotel in het hartje van het oude centrum. We werden warm onthaald door Bang, de meest charmante receptionist in Vietnam, en boekten bij hem meteen een tweedaagse cruise in Halong Bay. We verkenden het bruisende ‘old quarter’, een eindeloos kluwen van kronkelende straatjes, aten tradtionele ‘hot pot’ in een lokaal restaurant, en gingen naar het ‘water puppet theater’.

De volgende dag namen we de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad onder handen. We zagen het mausoleum waar volksheld Ho Chi Minh ligt opgebaard, de indrukwekkende ‘temple of literature’, het ‘Hoan Kiem Lake’ en de overblijfselen van het ‘Hanoi Hilton’, de bijnaam van de beruchte gevangenis die zowel door de Fransen als later door de Noord-Vietnamezen zelf gebruikt werd. Op het einde van deze lange dag konden we toch wel besluiten dat wij Hanoi een heel interessante en sfeervolle stad vonden.

Halong Bay, where the dragon descends into the sea

’s Anderendaags stonden we weer vroeg op voor de duurste uitstap van onze reis. Een cruise naar Halong Bay, of de baai van de dalende Chinese draak, is immers behoorlijk duur, maar beloofde dan ook één van de hoogtepunten van onze reis te worden. In iets meer dan drie uur reden we naar de stad Halong, waar we aan boord van de ‘Galaxy Cruise’ stapten, onze boot voor de volgende twee dagen. Onze kajuit was aangekleed met ‘honeymoon-motief’ en de boot zelf was ook heel mooi. Het duurde niet lang of we zaten verse zeevruchten te eten met de iconische kalkstenen eilanden op de achtergrond. Echt adembenemend mooi! In de namiddag gingen we kajakken tussen de eilanden, en ’s avonds zagen we een heel mooie zonsondergang en konden we alweer genieten van een fantastisch feestmaal.

De volgende ochtend zagen we de zon opkomen en bezochten we een indrukwekkende grot. Spijtig genoeg was deze nogal kitscherig verlicht en vooral veel te druk bezocht, waardoor het er een beetje op een pretpark leek. Na de lunch meerden we aan en reden we terug naar Hanoi.

Openluchtmuseum Hoi An

De volgende dag mochten we nog tot ’s avonds in onze kamer blijven van onze vriend aan de receptie, en dus probeerden we onze batterijen op te laden voor de lange busrit die ons te wachten stond. Om zeven uur ’s avonds stapten we op de nachtbus richting Hoi An, op papier een rit van zestien uur. Na negentien uur en gelukkig toch wat slaap, kwamen we de volgende ochtend aan in een regenachtig Hoi An.

Hoi An is een klein stadje zowat halverwege de Vietnamese kust dat bekend staat voor zijn goed bewaarde historische binnenstad. Het is er sprookjesachtig mooi, maar ook heel erg toeristisch, waardoor het wel iets wegheeft van Brugge. Onze eerste dag in Hoi An regende het spijtig genoeg bijna onophoudelijk, waardoor we niet al te veel konden doen.

Ook de volgende dag was het behoorlijk miezerig, maar gelukkig was het meestal toch droog genoeg om rond te wandelen in de binnenstad. Overdag viel de drukte nog mee, en dus genoten we van de vele historische gebouwen. ’s Avonds was de stad mooi verlicht en kon je er over de koppen lopen. We gingen, op aanraden van Eva, eten in het ‘Morning glory street food restaurant’. Echt fantastisch!

De volgende dag wilden we eigenlijk brommers huren om de omgeving van Hoi An te verkennen, maar de weergoden waren ons echt niet goed gezind, en dus besloten we om nog die avond de nachtbus naar Nha Trang te nemen. Deze badplaats ligt een heel stuk zuidelijker, waardoor het er normaal gezien beter weer zou moeten zijn. In de namiddag hadden we een leuk weerzien met Alex, de Amerikaan die we een paar weken geleden in Vientiane hadden ontmoet.

’s Avonds stapten we op de bus naar Nha Trang, alweer een rit van twaalf uur.

Beach time in Nha Trang

Na een hobbelige rit kwamen we de volgende ochtend al om zes uur aan in Nha Trang. We wandelden naar het hotel dat ons was aangeraden door Nick en Suzan, het Nederlandse koppel waarmee we in Myanmar een tijdje hadden gereisd. In de namiddag gingen we naar het strand om vooral niets te doen. Zonnen, zwemmen en rusten was ook exact ons plan voor de volgende dagen. De vele nachtbussen en ons drukke schema hadden hun tol geëist, en we waren echt toe aan een paar dagen de toerist uithangen. En of het ons deugd gedaan heeft!

Op onze eerste dag in Nha Trang kregen we een bericht van Wout Verheyen, voormalig studiegenoot van Griet en een echte Ravelse Pier. Hij heeft een Vietnamese vriendin, Nguyen, en wist ons te vertellen dat hij binnen de paar dagen ook in Nha Trang zou zijn, toevallig de thuisstad van Nguyen. Nguyens broer zou op zaterdag 27 juni trouwen en wij mochten ook naar het trouwfeest komen. Dat lieten we ons uiteraard geen twee keer zeggen, en dus vergezelden we Wout en Nguyen naar de feestzaal. We waren bang volledig ‘underdressed’ te zijn, maar gelukkig zijn ze daar in Vietnam nogal los in. In de feestzaal waren volgens onze schatting vijfhonderd mensen aanwezig. Na een korte ceremonie met een presentator, dansers en een gigantische taart, konden we aan de feestdis beginnen. Tot onze grote hilariteit was de zaal vijf gerechtjes later al half leeg, en rond acht uur was zo goed als iedereen naar huis. Blijkbaar gaat het er in Vietnam iets anders aan toe. Wij werden wel nog uitgenodigd om met Wout, Nguyen, en haar neven en nichten naar de karaoke te gaan. Toen we daar aankwamen bleek er een privékamer gereserveerd zodat de genodigden volledig hun gang konden gaan. Grappig om te zien hoe hard zij hier in kunnen opgaan.

Het hele gebeuren was in ieder geval een superleuke ervaring voor ons. Langs deze weg willen we Wout, Nguyen, en bij uitbreiding haar hele familie nogmaals hartelijk bedanken voor de uitnodiging!

Salut Saigon

Zondag was het tijd om Nha Trang te verlaten. Vanwege de vele hoogbouw en het leger Russische toeristen dat de plaats blijkbaar heel het topseizoen overspoelt, was het zeker niet de meest idyllische bestemming, maar het strand met palmbomen, het schitterende weer, en het lekkere eten maakten Nha Trang voor ons tot een ideale tussenstop. Nu moesten we verder naar Ho Chi Minh City, het voormalige Saigon, en onze laatste halte in Vietnam. ’s Avonds stapten we dus op onze laatste Vietnamese nachtbus, die ons in tien uur naar de grootste stad van het land zou brengen.

Om zes uur ’s ochtends waren we al op onze bestemming. We namen onze intrek in een matig hotelletje en trotseerden daarna de hitte en het chaotische verkeer op weg naar het ‘war remnants museum’. In dit indrukwekkende museum werden we van onze sokken geblazen door een reeks aangrijpende foto’s van tijdens en na de oorlog. Vooral de foto’s over de gevolgen van het gebruik van ‘agent orange’ zullen nog lang op ons netvlies gebrand staan.

De volgende dag, onze laatste in Vietnam, wandelden we langs de belangrijkste plaatsen in de stad. Ho Chi Minh City had zeker wel enige charme, maar de brede lanen, de aanhoudende stroom motorfietsen, en de slechte luchtkwaliteit maakten het voor ons toch een minder aangename stad dan Hanoi.

Toen we ’s avonds op weg waren om iets te gaan eten, werden we in een parkje aangesproken door een groep Vietnamese studenten. Ze vroegen of we tien minuutjes de tijd hadden om wat Engels met hen te spreken. Het werd heel gezellig en uiteindelijk zaten we meer dan een uur met hen te praten.

Op naar Thailand, nu voor echt

Vandaag, woensdag 1 juli, namen we de bus naar de luchthaven voor onze vlucht naar Bangkok. Zo zat ook Vietnam er weeral op. Op voorhand wisten we niet goed wat we er van moesten verwachten. We hoorden van veel andere reizigers heel wat negatieve verhalen over de drukte en de onvriendelijke mensen in het land. Na iets meer dan twee weken kunnen wij enkel zeggen dat we het fantastisch vonden. De mensen zijn weliswaar direct en behoorlijk trots, de steden zijn inderdaad heel druk, maar wij onthouden vooral de interessante bevolking, de prachtige natuur, de kleurrijke straten, en misschien wel de beste keuken van Zuidoost-Azië. Behalve de verschrikkelijke nachtbussen zullen we Vietnam zeker missen.

Ondertussen zijn we al in Bangkok, voor de vierde keer deze reis, waar we morgenmiddag Pieter en Marlies van de luchthaven zullen gaan ophalen. Samen met hen gaan we het laatste hoofdstuk van onze reis in. Het einde komt stilaan in zicht, maar we kijken er enorm hard naar uit om nog een maand te knallen in Thailand.

Geniet van de foto’s en het warme weer in België, en tot eind juli.

Cam on,

Lars en Griet